Το Συνέδριο διαπίστωσε ότι τα έργα που επέλεξαν οι αρχές των κρατών μελών για χρηματοδότηση δεν περιείχαν ορθολογικούς στόχους από άποψη οικονομικής αποδοτικότητας, ήτοι από την άποψη του κόστους ανά μονάδα εξοικονομούμενης ενέργειας. Στόχοι των έργων ήταν η εξοικονόμηση ενέργειας και η βελτίωση της καθημερινής διαβίωσης, ωστόσο δεν επιλέχθηκαν για χρηματοδότηση βάσει του δυναμικού εξασφάλισης οικονομικών οφελών μέσω της εξοικονόμησης ενέργειας, αλλά περισσότερο βάσει του ότι τα κτίρια θεωρούνταν συνήθως «έτοιμα» για χρηματοδότηση εάν χρειάζονταν ανακαίνιση και η τεκμηρίωσή τους ήταν σύμφωνη με τις απαιτήσεις.